ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Nick Kalamakidis | Gayhellas.gr

Ο φετεινός χειμώνας είναι κατά τη γνώμη μου θεατρικά περίεργος.
Λιγοστές οι παραστάσεις που εντυπωσιάζουν, ελάχιστες αυτές που έχουν κάτι πρωτότυπο να φανερώσουν και πολύ λίγες αυτές που καταφέρνουν να έλξουν το κοινό.
Ίσως η πιο στυφή θεατρική περίοδος της δεκαετίας, όπως πολλοί υποστηρίζουν.
Το πρόβλημα ξεκινά και τελειώνει στην κρίση ρεπερτορίου που μαστίζει τη χώρα μας , αλλά και στον αποπροσανατολισμό του κοινού, από εκατοντάδες παραστάσεις που ανεβαίνουν σαν πυροτεχνήματα.
Στις εικοσιπέντε παραστάσεις που κατάφερα μέχρι στιγμής να δω, μία με καθήλωσε από κάθε πλευρά.
Αυτή που παίζεται από τους Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης με το έργο του Γιάννη Σολδάτου ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ.

Για πολούς λόγους.
Πρώτα απ΄ολα για την πρωτοτυπία του θέματος συγγραφικά.
Ο Σολδάτος αποφασίζει να εγκλωβίσει όλους του μυθικούς Stars του Hollywood σε μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση στον… Άλλο κόσμο με humor, συγκίνηση , σασπένς και πολλές πληροφορίες για τη ζωή των λατρεμένων ημίθεων. Η Μαίρυλιν, ο Μπράντο, η Χαιήγουωρθ, ο Χίτσκοκ, η Ντήτριχ μας παρουσιάζουν τη ζωή τους πίσω από τις κάμερες με σκληρότητα και αλήθεια.

Ο Σολδάτος καταφέρνει να γράψει ένα έξοχο θεατρικό , που σε κρατά από το πρώτο ως το τελετυταίο λεπτό σε εγγρήγορση!
Αλλά τίποτα δεν θα ολοκληρωνόταν με τόση μαεστρία, αν ο Λιβανός δεν έπαιρνε το κείμενο στα χέρια του , με την απόφαση να το παρουσιάσει με τη μορφή που του ταιριάζει πολύ.
Του vaudeville musical, είδος σπάνια παιγμένο και απαιτητικό όσο λίγα αφού απαιτεί ξεχωριστές ενότητες και μοναδικούς λειτουργούς.

ΜΕ βοηθούς τους υπέροχους στίχους της Μαριάννας Τόλη και την δροσερή και τόσο ταιριαστή μουσική του Σάκη Τσιλίκη ο Λιβανός επιτυγχάνει ένα δαιμονικού ρυθμού musical σε μια σκηνή 5Χ5 που συνδιάζει θέαμα και πολύ καλές ερμηνείες.

Η παράσταση σε συνεπαίρνει και σε παρασύρει στο μύθο αλλά και στην ουσία, να δεις τι απόμεινε από τη Χρυσή Εποχή της Λάμψης του Holywood.
To κενό και η μοναξιά της συνειδητοποίησης ότι το “Μικρό την ιστορία δεν ορίζει” !

Πολύ ενδιαφέρουσες οι παράλληλες μετη δράση προβολές του Αντώνη Μανδρανή και τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια της Δέσποινας Βολίδη, που καταφέρνει για ακόμα μια φορά να παρουσιάσει ένα μικρό θαύμα στη σκηνή του θεάτρου της Κυψέλης , φροντισμένο και στην πραμικρή εικαστική του λεπτομέρεια.
Η κινησιολογία του Σίμωνα Πάτροκλου διακριτική μπορούσε να αναδείξει ίσως περισσότερο κάποια τραγούδια π.χ .της έναρξης, με ανάλογο τρόπο με αυτόν που εκτελείται το Easy Street !

ΟΙ ηθοποιοί της ομάδας όπως πάντα σπάνια κουρδισμένοι στο σύνολο με ξεχωριστές δυναμικά στιγμές απ΄ολους.

Θαυμάσια η Χαίηγουωρθ και η Ντήτριχ της μοναδικής Καίτης Ιμπροχώρη, υποδειγματικές η Μαίρυλιν της Ακτύπη και η Κέλλυ της καλίφωνης Μπεράτη.

Λαμπερός ο Γκαίημπλ του Γιάννακα και ο Επιθετικός Χιουστον του Χατζηγεωργίου.

Τρυφερή η Βίβαιν Λη της Κωτλιδου παυ δένει άρτια με το Μπράντο του Βαφειάδη.

Χαριτωμένη η Φάκου στην σειρά των ρόλων της και η Δρακοπούλου , σπάνιας ευγλωτίας ηθοποιός στους δικούς της.

Χιουμοριστικός ο Τζων Γουαίην του Αντωνίου και ο Μπόγκαρντ του Τσιβιλή.

Άφησα τελευταίους τους ηρωικούς πρωταγωνιστές της παράστασης Γιάννη Τσιώμου ( Ταρζάν ) και Όλγα Πρωτονοταρίου( Χίτσκοκ) για να τονίσω πόσο συμβαλουν με την ξεχωριστή τους ερμηνεία στην επιτυχία της παράστασης.

Και πάντα στα πλήκτρα η υπέροχη Νίκη Γκουντούμη

.

Δείτε τη Μαίρυλιν ένα χορταστικό πολυθέαμα , συναρπαστικό που δικαίως γεμίζει από το κοινό , συλλέγει εξαιρετικές κριτικές και επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ. με ένα ποσό αντιστόφως ανάλογο της αξίας της παράστασης.

Αν σας αφορά το καλό πρωτότυπο και καλοφτιαγμένο θέατρο σπεύσατε!

Μπράβο σε όλους!